Ποιήματα

Αλλόχρονο

Η φωνή του πατέρα στο τηλέφωνο
είναι πραγματική
τέμνει στα δύο την αστάθεια των κινήσεων
αφήνεται στο δωμάτιο σαν λεβάντα του χειμώνα
σαν δαντέλα πριγκηπέσας
και σαν καπέλο του Ζορό
ξεχασμένα στην κρεμάστρα ως το καλοκαίρι.

Μπορώ να την κοιτάω όλο το πρωί
και να την αγγίζω το απόγευμα.




Περιπατούσα θλίψη

Διαδρομή σε γειτονιές που μυρίζουν
φαί, κορμιά και παρελθόντα.
Το σπίτι σου βουβό σε δρόμο κάθετο.

Φωτογραφεία με γιγάντιες πόζες γάμων
«εσύ σκύψε στον ώμο του»
«εσύ φίλα το κεφάλι της»
Αγάπη προθανατισμένη
στη θάλασσα ή στο πάρκο
με φοίνικες και βότσαλα για μάρτυρες.

Περπάτησα τόσο πολύ που πόνεσαν τα χέρια.
Το σώμα μπορεί και να ‘γινε παλιό μπαλκόνι
με την υγρασία του
τις φαγωμένες σιδεριές του
τις σιγανές εξομολογήσεις του.

Ύστερα μπήκες εσύ κι έγινε φως.

Νένα Φιλούση