Ποίηση (Πέτρινα)

Δεν σ’ αγγίζω


Συμπίπτουν αόριστα οι πόνοι μας στο χρόνο.
Ας πούμε, κοινή αναφορά οι νύχτες
το «καλημέρα μάτια μου».

Τι ωραία Θεέ μου όταν γελάς
ή όταν παίζεις τον εαυτό στα δάχτυλα.
σαν παιχνιδάκι απασχόλησης πρώην καπνιστού.

Η σιωπή σου πάει να πει αντέχεις:
οι ώρες να σε προσπερνούν
τα ταξίδια να φεύγουν, οι άνθρωποι
να επουλώνονται κοντά σου.

Μεγάλη σοφία ν’ αγαπάς την προδοσία μου
Κι εγώ η ανόητη να επιμένω
(θα ήθελα ν’ αγγίξω όπου πονάς
μα δε φτάνω) ότι θα σ’ αγαπώ για πάντα –
κι αν λησμονήσω;
Ποιο συνειρμό γεννά η απαγορευμένη αφή;

(Ναι. Θα ήθελα. Κι ακόμα, τα μαλλιά, το πρόσωπο, τους ώμους…)
Κάθομαι ήσυχα και φοβάμαι
μην ακουστούν επιθυμίες στο δωμάτιο.
Ξεκουράσου.
Δεν σ’ αγγίζω. Όχι δεν σ’ αγγίζω.

Νένα Φιλούση